بی توجهی والدین به کودکان چه پیامدی دارد

بی توجهی والدین نسبت به کودکان نمونه ای بارز از خشونت علیه کودکان به شمار می رود. این موضوع و نادیده گرفتن کودکان در محیط خانواده موجب می گردد که در بزرگسالی با مشکلات و مصائب فراوانی دست و پنجه نرم شود...

یکی از اشکال خشونت علیه کودکان که غالبا از چشم بیشتر مردم به دور می ماند، بی توجهی و کم توجهی والدین نسبت به کودک خود می باشد.

بی توجهی و کم توجهی نسبت به کودکی که به طور کلی تکیه گاه رشد و تعالی اش بستگی به پدر و مادر پیدا می کند، پایه ریزی شکست اجتماعی و تزلزل در شخصیت وی خواهد بود.

کمبود توجه کودک از سوی والدین صدمات و عوارض بسیار جدی در روح وی به وجود می آورد. صدمات و عوارضی که می توانند تا پایان عمر همراه وی باشند و در بزرگسالی به مشکلات بزرگ تری شیفت پیدا کنند.

 

کودکان تحت بی توجهی، خود را ارزشمند نمی دانند

کودکانی که تحت بی توجهی و بی مهری از سوی والدین خود قرار داشته اند، خود را ارزشمند ندانسته و در شناخت خویشتن مشکل خواهند داشت.

به جرات می توان گفت که بنیه ی مغزی این عده به شکلی نادرست شکل می گیرد و تجارب تلخ کودکی عواطف بزرگسالی را ناقص الخلقه می سازد.

 

 

احساس ترس بزرگسالی از جمله عوارض بی توجهی در کودکی

بی توجهی والدین نسبت به کودک خود، از آن ها بزرگسالانی ترسو در مواجه با موقعیت های مختلف زندگی بار می آورد.

کودکانی که امروز با بی توجهی و بی مهری در محیط خانواده رها شده اند، فردا در اعتماد کردن به جامعه و افرادی که در آن با آن ها روبرو هستند، مشکلات بزرگی خواهند داشت.

احساس شرم، تمسخر و بی ارزشی بیش از هر حس خوب دیگری در آن ها بیدار می شود و بی آن که بدانند و یا بخواهند باور کنند که امکان برطرف کردن این عواطف منفی و احساسات سرکوب گر وجود دارد، خود را محکوم به گذراندن زندگی توأم با احساسات و اندیشه های یاس آور می یابند.

 

بی توجهی نسبت به کودکان، نزدیکی به اعتیاد و خشونت

کودکانی که مورد بی توجهی و بی مهری والدین خود قرار گرفته اند، همیشه در معرض خروج با اولین توجه از محیط بیرون خانه قرار دارند.

این کودکان به سادگی تسلیم اولین دست محبت آمیزی که به سمتشان دراز می شود، گشته و به راحتی در معرض اعتیاد قرار می گیرند.

 

 

همین طور خشونت ورزی در قبال بی توجهی که تحت آن قرار داشته اند، به نوعی در شکل یک سپر دفاعی ظهور پیدا می کند.

یلی تعجب آور نیست اگر ببینید کودکی که در خانه مورد بی توجهی و تحقیر قرار داشته است، در مدرسه یا محیط بیرون از خانه به کارهای خشونت آمیز و درگیری میان همسالان خود روی آورده باشد. گویی وی ناچار است من تحقیر شده و فراموش شده ی درونش را با بروز اعمال خشونت آمیز به رخ خود و دیگران بکشد. وی برای اثبات خود نیاز می بینید که با صدای زیاد و اعمال خارج عرف قدم بردارد و یا در اصل قیام کند.

این قیام، قیامی ست که او جرات ابرازش در محیط خانه را پس از سال های سرکوب و کم توجهی نداشته است. اما وقتی در محیط بیرون خانه قرار می گیرد، یعنی درست جایی که از پددر و مادر خبری نیست، خود را برای ابراز وجود آماده و عرصه را مهیا می بیند. ابراز وجودی که چون از تحقیر و فراموش شدگی برخاسته است، در بدترین شکل خود ظهور پیدا می کند.

منبع:

https://www.femanom.com/مشاوره/بی-توجهی-و-خشونت-علیه-کودکان